Als maker en als mens vlucht ik vaak uit de realiteit. Ik sluit mij af van de pijn van deze wereld en creëer in mijn hoofd mijn eigen wereld. Daar voel ik mij veilig. Maar dat kan ook gevaarlijk zijn: wie vlucht keert misschien nooit meer terug. Daarmee laat je een heleboel achter je, ook mensen waar je om geeft.

In een poging om de connectie met de echte wereld niet te verliezen, trok ik naar mijn vijf gezinsleden toe, mijn vader, moeder en drie jongere broertjes. Maar in plaats van zelf terug te keren naar de echte wereld, verplaatste ik ze naar de mijne. Aan de hand van een op een interviews onderzochten we hoe mijn wereld eruitziet, hoe zij daar onderdeel van zijn en hoe hun eigen werelden eruitzien. Die gesprekken heb ik vertaald in de vorm van gepersonaliseerde kostuums, die zijn vastgelegd in een serie van vijf portretten. 

Dit alles met als doel dichter bij mijn familieleden te komen in het echt, doormiddel van de fantasie.

Het resultaat is nu te horen en te zien.